دوباره تنها شده ام...

دوباره دلم هواي تو را كرده

خودكارم را از ابر پر مي كنم و برايت از باران مي نويسم

در آواز شباويزهاي عاشق...؟

در چشمان يك آهوي مضطرب...؟

در سلام دختر بچه اي كه تازه نام تو را ياد گرفته است...؟

اي كاش مي توانستم تنهائيم را براي تو معنا كنم

كاش مي توانستم هميشه از تو بنويسم

مي ترسم نتوانم از تو بنويسم

و آخرين نامه ام در سكوتي محض بميرد و كسي ادامه ي سرود قلبم را نشنود

دوباره شب

دوباه تنهائي

دوباره سكوت

و دوباره من و يك دنيا خاطره...

چنگ زده ام به خیالت...

به عطر دستانت که در همین نزدیکیست

به آرزوهای نرسیده ام

به لحظه های از دست رفته

می ترسم مشتم باز شود

و همه ی اینها را از دست بدهم

کدام را نگه دارم...؟

خیالت را...؟

عطر دستانت را...؟

یا خاطراطمان را...؟

من عطر دستانت را نمی خواهم

من...

***خودت را می خواهم***

هواي خيابان دارم...

اشك به پايم سنگيني مي كند

ترانه هايت را بردار رفيق...

من...

تو...

  خيابان...

و سيگاري كه با صداي داريوش خوب مي چسبد .

***اونكه رفته ديگه هيچوقت نمياد***

فاجعه زمانی اتفاق می افته که...

کسی رو دوست داری

که نه درکت می کنه

نه حرفاتو می فهمه

اما...

تو بازم دوستش داری

نمیتونی ازش بگذری

بودنش زجرت می ده

اما نبودنشم.....

کاش بود...

آسمون دلم...

ديگه طاقت بي ماه موندن رو نداره

زود برگرد...

در دادگاه عشق

قسمم قلبم بود و وكيلم دل بي صاحب من

و حضار جمعي از عاشقان و دلسوختگان

قاضي دادگاه اسمم را بلند فرياد زد

و گناهم را دوست داشتن اعلام كرد

محكوم شدم به تنهائي و مرگ...

كنار چوبه ي دار ازم خواستند تا آخرين خواسته ام را بگويم

و من گفتم

به تو بگويند...

***دوستت دارم...***

خداوندا...

خسته ام از فصل سرد گناه و دلتنگ روزهاي پاكم.

باراني بفرست .

چتر گناه را دور انداخته ام.

كمكم كن....